Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 102

Kabanata 102

Mataimtim na sinabi ni Avery, “Elliot, hindi ko tatanggapin ang pera mo, kaya huwag mo nang ulitin ang ganyang bagay.”

“Bakit ba ayaw mo sa pera ko? Iba ba ang pera ko sa pera ng iba?” parang madilim ang boses niya.

Nag-alinlangan si Avery bago sumagot, “Ayoko ng pera ng sinuman, at ayaw kong umasa sa iba.”

Dahil sa sinabi ni Avery, hindi na nakaimik si Elliot.

“Matutulog na ako, huwag mo akong istorbohin.”

Gumulong si Avery, tumalikod sa kanya. Pagtingin sa balingkinitan niyang likod, tinakpan siya ni Elliot ng kumot, ngunit agad niya itong tinanggal.

“Gagamitin ko ang sa akin, at gagamitin mo ang sa iyo. Huwag mo akong hawakan.” Copyright by Nôv/elDrama.Org.

May dalawang kumot sa kama, at si Elliot ay natatakpan ng mas makapal, samantalang si Avery ay gumamit ng magaan. Gayunpaman, ang heater sa kuwarto ay naka-on, kaya ang espasyo ay

mainit-init.

“Dapat mong gamitin ang makapal, at ako ang gagamit ng manipis,” magiliw na sabi ni Elliot. Medyo nanghihina siya at nanlamig kaya naisip niya na nilalamig din siya.

“Sinusubukan mo bang bigyan ako ng heatstroke?” Diretsang sinabi ni Avery, “Matulog ka na. Kailangan mong pumunta bago bumalik ang aking ina bukas ng umaga. Talagang naaapektuhan mo ang buhay namin sa pananatili mo rito.”

Tinakpan ni Elliot ang sarili ng kumot. “Sige.”

Makalipas ang sampung minuto, kinuha ni Avery ang kanyang telepono at lumingon sa kanya. Sa tulong ng ilaw ng phone niya, nakita niya si Elliot. Ang kanyang mga mata ay nakabukas, at sila ay madilim at malamig sa madilim na liwanag.

“Bakit hindi ka pa natutulog? Giniginaw ka ba?” tanong ni Avery.

Sagot ni Elliot, “Medyo. Nag-iinit ba ang pakiramdam mo?”

Naka-short-sleeved shirt si Avery, at tinakpan lang niya ng kumot ang pang-itaas niyang katawan. Para silang dalawa sa magkaibang panahon.

“Don’t mind me… Kukuha ako ng kumot…” Umupo si Avery.

Hinawakan siya ni Elliot at sinabing, “Ibigay mo lang sa akin ang kalahati ng sa iyo.”

“Oh…”

Ibinigay ni Avery sa kanya ang kalahati ng kanyang kumot. Gayunpaman, ngayon ang tanging paraan na maaari niyang takpan ang kanyang sarili ay kung siya ay sumandal sa kanya. Napagtanto niya ito, muli siyang umupo, sinusubukang kunin ang kumot.

“Huwag kang gumalaw… sinusubukan kong matulog.” Iniunat niya ang mahahabang braso at hinila siya pabalik.

Nakaupo si Rosalie sa sofa sa mansyon ni Elliot. Sa sobrang galit niya ay nilampasan pa niya ang hapunan. Pagkabalik ng driver mula sa paghatid ng mga gamit ni Elliot, sinimulan siyang tanungin ni Rosalie.

“Maliit ba ang paupahang bahay?”

Sumagot ang driver, “Maliit. Hindi kasing laki ng sala dito ang buong bahay.”

Napasulyap si Rosalie sa sala, at tumaas ang presyon ng kanyang dugo.

“Pag-alis ko, pumunta na ang nanay ni Avery para tumuloy sa isang hotel. Si Mr. Forester at Avery lang ang nasa bahay.”

“Itong si Avery… May gagawin ba siyang masama kay Elliot?! Sobrang sakit ngayon ni Elliot. Paano mo siya maiiwan sa tabi niya? Nasaan ang bodyguard?! Hindi siya dapat iwan ng bodyguard!” Labis na nag- aalala si Rosalie.

“It should be alright…” Utal na sabi ng driver at nagpaliwanag, “Narinig ko sa bodyguard na ginawa nilang dalawa… ginawa iyon ng tanghali… Dapat may nararamdaman pa rin sila sa isa’t isa.”

Nagulat si Rosalie. “Sobrang sakit ni Elliot! Paano pa siya magkakaroon ng lakas para gawin iyon! Vixen talaga si Avery! Ibabalik ko si Elliot! Kung patuloy siyang mananatili sa kanya, hindi ba siya mapapagod!”

Tinapunan ng driver ang isang nakakaalam na tingin kay Mrs. Cooper.

Agad na kinausap ni Mrs Cooper si Rosalie. “Kung pupunta ka, natatakot ako na baka balikan ka ni Mr. Elliot. Bumalik ka muna, at ipapasundo ko sa driver bukas ng umaga.

“Sa tingin ko na-brainwash ka rin ni Avery!” Tinanggal ni Rosalie ang braso ni Mrs. Cooper.

Umatras ng dalawang hakbang si Mrs. Cooper, hindi nakipagtalo kay Rosalie.

“Dalhin mo ako sa tinitirhan ni Avery. Mananatili lang ako sa labas at titingnan, at hindi ako papasok!” Sabi ni Rosalie sa driver.

Agad naman siyang tinulungan ng driver.

Makalipas ang apatnapung minuto, nakita ni Rosalie ang lumang residential district kung saan nakatira si Avery, at umupo siya sa kotse, hindi napigilan ang kanyang mga luha.